Umjetnica, uticajna i poslovna žena: Sarah Bernhard je bila zvijezda, vjerovatno prva koja je postala poznata širom sveta. Pariški muzej Petit Palais sada joj posvećuje raskošan omaž.
Bila je kurtizana, vanbračna kćerka a kasnije i majka, glumica na sceni i na filmu iu životu, pisac, slikarka, vajarka, režiserka, vlasnica pozorišta, trgovac pravima, influenserka, it devojka, poslovna žena. Bila je skoro sve što je došlo. Bila je zvijezda, vjerovatno prva koja je postala poznata širom svijeta. Zato što je doživjavala i oblikovala umjetničko djelo u doba njegove tehničke ponovljivosti. Artefakt je bila ona sama, a ona je bila na čelu prekretnice u umjetničkom poslu koji je unapređivala i radosno iskorištavala.
Bila je i jeste Sarah Bernhardt. Umrla je prije sto godina i pompezno sahranjena. Većina njenih duboko emotivnih uloga između tragedije i dama za zabavu, sada se pamti samo kroz uloge u operi. "Dama s kamelijama" Aleksandra Dumasa, postala je Verdijeva "Traviata", u operi "Toska" Viktorijana Sardua je oglasila Puccinija. "L'Aiglon" Edmonda Rostanda o Napoleonovom sinu, vojvodi od Reichstadta, koji je rano umro, komponovao je Arthur Honegger; danas raritetno djelo, za Sarah Bernardt je to bila najznačajnija uloga – u pantalonama, naravno. Baš kao što je to činila na sceni – kao Mussetov Lorenzacio, Hamlet ili, na samom početku, 1869. godine, kao maloljetni trubadur Zanetto u „Le Passant“ Fransoa Kopea, gde je zbunila publiku svojom svetlucavom androginom; u garderobi, kako muškarce, tako i žene.
Pariški Petit Palais sada je idealno mjesto za oživljavanje fascinacije ove žene, usred pjenaste gipsane stukature Belle Époque, koja je i sama nadmašila svakog muškarca na sceni. Sačuvana je zadivljujuća količina materijala - 400 eksponata - za raskošno razbarušenu, citirajuću, prikaznu izložbu umjetnosti i umjetnih tkanina, suvenira, reklamnih proizvoda, suvenira ovog bogatog, također fetišiziranog ženskog života izvan svake normalnosti i norme.
Danas patetično težak stil njenog predstavljanja između bombastičnih kulisa, raskošnih kostima i uglavnom polusvilenih komada bio potpuno van mode. Postala je poznata prije svega po svojim opsežnim scenama smrti. Tokom svog života, Bernhardt je fascinirala kraljevske porodice i umjetnike svih vrsta, koji su je portretirali ili pretvarali u književnost (prije svega Marsel Proust u liku La Berma u "U potrazi za izgubljenim vremenom"). Ali u sećanju nakon izložbe ostaje kao samoodređena, emancipirana žena u muškom svijetu.
U 19. veku, glumice su bile (gotovo) neizbežno bile loše plaćene, još gore po ugledu, plaćenice na milost i nemilost bogataša koji su ih štitili, eksploatisali i u najboljem slučaju unaprijeđivali. Tako je bilo i s Marie Henriette Rosine Bernardt, rođenom u Parizu 22. oktobra 1844. godine, majkom kurtizanom, a otac joj je otkriven tek 2022. kao Édouard Gustave Viel, advokat u Le Havreu. Djevojački internat i samostanska škola naveli su je da poželi da postane časna sestra.
Ne samo po ocu vojvoda de Morny lascivni polubrat Napoleona III, poslao ju je sa 14 godina da studira glumu na konzervatorijumu. Četiri godine kasnije debitovala je na Comédie-Française kao Racineova Iphigénie.
Sarah Bernhardt je ubrzo bila previše skučena tamo, bila je predodređena da bude solista, iako je tokom svog života sama morala da organizuje sve oko sebe. Baš kao i prva sesija portreta za još uvijek opskurnu umjetničku formu, fotografiju, 1864. godine, ali s jednim od njenih kraljeva – Nadarom. Mlada, neiskorištena, otvorena, savitljiva, tako je za njega sjedila golog ramena. Još nije tu, ono što ju je odlikovalo kroz život - ekscentrično insceniranje; bilo da navodno spava u kovčegu, usred egzotične menažerije kućnih ljubimaca, ili u novoj umjetnosti litografije plakata, posebno Čeha Adolpha Mucha, isprepletene secesijske scene su čak postale umjetničko-povijesne.
Sarah Bernhardt je imala sina Mauricea od belgijskog princa Henrija de Lignea, a kao medicinska sestra brinula se o ranjenim vojnicima u ratu 1870-71. Victor Hugo ju je proslavio kao "La Voix d'or", ali se udala za atašea belgijske ambasade sa neuspješnim glumačkim ambicijama.
Kada je bila švorc, išla je na svjetsku turneju, stalno, decenijama, sve do Divljeg zapada. Kraljica Viktorija, car Aleksandar III. i Wilhelm II bili su među njenim obožavateljima. U međuvremenu je režirala nekoliko pariških pozorišta, posebno Théâtre de la Renaissance i od 1899. do svoje smrti Théâtre Lyrique na Place du Châtelet (danas: Théâtre de la Ville).
Postala je reklamna ikona za praktično sve, došla je odmah nakon Ajfelovog tornja u Parizu i žestoko stala na stranu Emila Zole u aferi Dreyfus. Prevodila je drame, pisala romane i knjigu o glumi; Objavila je svoje memoare 1907.
Godine 1900. snimila je svoj prvi dugometražni film "Duel d'Hamlet", a govorila je i na fonografskim cilindrima. 1906. Sarah Bernhardt je postala profesor na Pariškom konzervatorijumu, a 1914. član Legije časti. Od 1915. svirala je sa protezom ili su je unosili na scenu u fotelji. Umrla je 26. marta 1923. godine i hiljade su bile na sahrani na Père Lachaiseu.
Boginja, ikona, do danas - i, kako svjedoči ova izložbaa, ostala je iznenađujuće moderna u svojim marketinškim metodama i pogledima, uprkos svojoj savremenoj važnosti kao glumice.
Sada kada se zvijezda postaje za ništa, Sarah Bernhardt bi sa lakoćom postala hit na Instagramu - sa milionima pratilaca.
(Izložba "Sarah Bernhardt. Et la Femme Créala Star" otvorena do 27. avgusta u Petit Palais u Parizu; katalog 40 eura)
(welt)
(spagos)
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen