U susret Mundijalu
Ekspedicija na jednu stranu planetu
Sedam
puta su probali i nikad nisu uspjeli: Nikad do sada jedna evropska
reprezentacija nije uspjela osvojiti titulu svjetskog šampiona u
fudbalu, na tlu Amerike.
Slučajnost ili splet čudnih okolnosti.
Međutim, ove okolnosti se pletu već pune 84 godine, pa sada se to čini
kao neko nepisano pravilo? Na tlu Amerike, bilo južne ili sjeverne,
sedam puta je održan Mundijal, i svih sedam puta pobjednici su bile
latinoameričke ekipe. A sad je na redu ponovo Južna Amerika, ponovo
Brazil, nakon 64 godine. U ondašnjem južnoameričkom finalu, na tlu
Brazila, pobjednik je bio Urugvaj. Sve ovo već prije samog početka
Mundijala stvara mogućnost sumnje u nešto. Evropskim ekipama se odavno
čini da im je putovanje u Ameriku kao putovanje na neku stranu planetu.
Naravno, fudbaleri iz današnjih ekipa se pitaju, šta je to nekada
bilo, pa da neka evropska ekipa nikad nije mogla pobijediti s one strane
okeana.
Naravno, oni koji su bili tamo i igrali, znali su pričati da im se sve činilo strano, tako daleko, ogromne razdaljine,
promjena klime, neispitane bolesti, najezda nesnosnih komaraca, ali i na samom terenu, neobične vrste trave.
Zbog toga nije ništa neobično da već nakon posljednjih, zvaničnih, predmundijalskih posjeta mnogi zvaničnici fudbalskih reprezentacija iz Evrope tvrde da je nemoguće tamo preko, postati svjetski šampion. Naravno, nekima se to čini kao i jedna prebrza predaja.
Jer, do sada na tih sedam američkih Mundijala, ipak su pet puta u finalu igrale ekipe iz Evrope. A jednom je finale sa evropskog aspekta izgubljeno vrlo tijesno, ono iz 1978. godine, kad je Argentina pobijedila Holandiju tek u produžecima.
Šesnaest godina kasnije, na području SAD, 1994. godine, kad je održano posljednje prvenstvo na tlu Amerike, Italijani su izgubili od Brazila tek nakon izvođenja jedanaesteraca. I što je veći kuriozitet, u ekipi Brazila svi do jednog igrača su u to vrijeme igrali u timovima iz Evrope. Nijemci su 1986. godine izgubili u Meksiku, a oni koji se malo bolje sjećaju, znaju da su Nijemci bili sami krivi za taj poraz, prije svega zbog jednog odlučujućeg pasa Diega Maradone, koji je te godine bio na vrhuncu svoje karijere.
Prije toga, daleke 1970. godine, u finalu je Italija izgubila od Brazila, čisto ko suza, sa 4:1, ali tada je u reprezentaciji Brazila na zalasku njegove blistave karijere briljirao Pele. Međutim, tadašnja generacija Azurra imala je peh, jer je, pored Pelea, čitava Brazilska ekipa bila u životnoj formi. I još jedno finale, ali 1962. godine, bilo je američko-evropsko. U finalu su se sastali Brazil i tadašnja Čehoslovačka. Čehoslovačka je izgubila zahvaljujući greški, inače, fantastičnog golmana Šrojfa u samoj finalnoj utakmici.
Nemoguće naravno nije, kažu nekadašnji fudbaleri koji su igrali na Mundijalima, tamo preko bare. Teorija nesretnih okolnosti nije nikakav razlog za sumnjičavost, prije nego što je ovogodišnji Mundijal i počeo.
Naravno posebnu težinu svemu ovome daje i momenat igranja na vlastitom terenu. Tako je uostalom prvak postala i Aegentina u Argentini 1978. godine, pa Njemačka u Njemačkoj 1974. godine. Sve je to više vezano sa psihologijom. Drugačije je igrati kući nego na strani.
U pregledu finala na američkom tlu mora se reći da su odigrana i dva finala bez evropskih ekipa. Urugvaj je,1950. godine, bio pobjednik u Brazilu. Ali, tada nije ni bilo klasičnog finala, nego je odigran završni turnar, na kome su još učestvovale Španija i Švedska. Danas je skoro palo u zaborav da je Urugvaj praktično oteo titulu iz ruku domaćina. Prije toga, na samom početku odigravanja Svjetskih prvenstava, daleke 1930. godine, pobjednik je, takođe, domaćin, Urugvaj, pred domaćom publikom, protiv Argentine.
Ruku na srce, te godine Evropa nije i imala šanse bilo šta da napravi, jer su na turnir doputovale svega četiri ekipe iz Evrope, Francuska, Belgija, Rumunija i naravno, kao što je poznato, Jugoslavija. To je toga vremena bilo putovanje u potpuno nepoznato, i u pravom smislu bilo je jedna avantura.
Danas su sve ekipe potpuno opremljene i pripremljene, za sve uslove koji ih očekuju u Brazilu. Medicinska pomoć je excellentna. Važnije od klimatskih i drugih uslova, biće, pokazati se na terenu, u sportskom smislu. Ko ne pokaže dovoljno svojih sposobnosti na samom terenu, čeka ga povratak kući, odmah nakon tri utakmice. A da li će, šta će, i kakvih sve interesa može biti? Ko će to unaprijed znati. A ne smije se ni pretpostaviti do čega bi sve moglo doći, ako se recimo slučajno desi, da domaćin Brazil izleti iz takmičenja u nekoj ranijoj fazi turnira?
(izvor:sdz)
Priredio: Smail Špago
Naravno, oni koji su bili tamo i igrali, znali su pričati da im se sve činilo strano, tako daleko, ogromne razdaljine,
promjena klime, neispitane bolesti, najezda nesnosnih komaraca, ali i na samom terenu, neobične vrste trave.
Zbog toga nije ništa neobično da već nakon posljednjih, zvaničnih, predmundijalskih posjeta mnogi zvaničnici fudbalskih reprezentacija iz Evrope tvrde da je nemoguće tamo preko, postati svjetski šampion. Naravno, nekima se to čini kao i jedna prebrza predaja.
Jer, do sada na tih sedam američkih Mundijala, ipak su pet puta u finalu igrale ekipe iz Evrope. A jednom je finale sa evropskog aspekta izgubljeno vrlo tijesno, ono iz 1978. godine, kad je Argentina pobijedila Holandiju tek u produžecima.
Šesnaest godina kasnije, na području SAD, 1994. godine, kad je održano posljednje prvenstvo na tlu Amerike, Italijani su izgubili od Brazila tek nakon izvođenja jedanaesteraca. I što je veći kuriozitet, u ekipi Brazila svi do jednog igrača su u to vrijeme igrali u timovima iz Evrope. Nijemci su 1986. godine izgubili u Meksiku, a oni koji se malo bolje sjećaju, znaju da su Nijemci bili sami krivi za taj poraz, prije svega zbog jednog odlučujućeg pasa Diega Maradone, koji je te godine bio na vrhuncu svoje karijere.
Prije toga, daleke 1970. godine, u finalu je Italija izgubila od Brazila, čisto ko suza, sa 4:1, ali tada je u reprezentaciji Brazila na zalasku njegove blistave karijere briljirao Pele. Međutim, tadašnja generacija Azurra imala je peh, jer je, pored Pelea, čitava Brazilska ekipa bila u životnoj formi. I još jedno finale, ali 1962. godine, bilo je američko-evropsko. U finalu su se sastali Brazil i tadašnja Čehoslovačka. Čehoslovačka je izgubila zahvaljujući greški, inače, fantastičnog golmana Šrojfa u samoj finalnoj utakmici.
Nemoguće naravno nije, kažu nekadašnji fudbaleri koji su igrali na Mundijalima, tamo preko bare. Teorija nesretnih okolnosti nije nikakav razlog za sumnjičavost, prije nego što je ovogodišnji Mundijal i počeo.
Naravno posebnu težinu svemu ovome daje i momenat igranja na vlastitom terenu. Tako je uostalom prvak postala i Aegentina u Argentini 1978. godine, pa Njemačka u Njemačkoj 1974. godine. Sve je to više vezano sa psihologijom. Drugačije je igrati kući nego na strani.
U pregledu finala na američkom tlu mora se reći da su odigrana i dva finala bez evropskih ekipa. Urugvaj je,1950. godine, bio pobjednik u Brazilu. Ali, tada nije ni bilo klasičnog finala, nego je odigran završni turnar, na kome su još učestvovale Španija i Švedska. Danas je skoro palo u zaborav da je Urugvaj praktično oteo titulu iz ruku domaćina. Prije toga, na samom početku odigravanja Svjetskih prvenstava, daleke 1930. godine, pobjednik je, takođe, domaćin, Urugvaj, pred domaćom publikom, protiv Argentine.
Ruku na srce, te godine Evropa nije i imala šanse bilo šta da napravi, jer su na turnir doputovale svega četiri ekipe iz Evrope, Francuska, Belgija, Rumunija i naravno, kao što je poznato, Jugoslavija. To je toga vremena bilo putovanje u potpuno nepoznato, i u pravom smislu bilo je jedna avantura.
Danas su sve ekipe potpuno opremljene i pripremljene, za sve uslove koji ih očekuju u Brazilu. Medicinska pomoć je excellentna. Važnije od klimatskih i drugih uslova, biće, pokazati se na terenu, u sportskom smislu. Ko ne pokaže dovoljno svojih sposobnosti na samom terenu, čeka ga povratak kući, odmah nakon tri utakmice. A da li će, šta će, i kakvih sve interesa može biti? Ko će to unaprijed znati. A ne smije se ni pretpostaviti do čega bi sve moglo doći, ako se recimo slučajno desi, da domaćin Brazil izleti iz takmičenja u nekoj ranijoj fazi turnira?
(izvor:sdz)
Priredio: Smail Špago
NovaSloboda.ba
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen