Povratak korjenima

 

The Beatles „Let it Be – Super Deluxe” Multimedija 2021

Poslije svih iskušenja koje su prošli u „studijskoj fazi”, Bitlsi su se neizbježno kretali ka raspadu.

Ipak, Mekartni je insistirao da Bitlsi završe ciklus povratkom na „tri gitare i bubnjeve”. Majkl Lindzi Hog je, u stvari, bio pozvan da režira prvobitni polusatni 16mm TV specijal “The Beatles at Work”, koji je kasnije postao bioskopski film od bezmalo dva sata. Inicijalna ideja je bila prikazivanje uvježbavanja materijala uz insistiranje na što prirodnijoj atmosferi u studiju što bi završilo trijumfalnim koncertom. Ideje uzete u obzir za završni koncert bile su: rimski amfiteatar u Tunisu sa obožavaocima svih boja i vjeroispovjesti; koncert na prekookeanskom teretnjaku bez publike; koncert usred Sahare, ali i koncert na rijeci Temzi u centru Londona. Međutim, nijedan od ostalih Bitlsa nije bio pretjerano oduševljen Mekartnijevim „protoglobalističkim” prijedlogom. U konsenzusu postignutom povodom filma Mekartni je bio najzainteresovaniji za projekat; Lenon se slagao dokle god je Joko Ono pored njega, a Star je bio za svaku opciju radi održavanja mira u bendu. Jedino je frustrirani Harison želio konačni prekid odnosa. Još jedna od nepogodnosti filma je bilo snimanje tokom uobičajenog radnog perioda od 09.00 do 17.00 zbog zakonskih regulativa i pravila rediteljske unije. To je smetalo svim Bitlsima jer su navikli da probe za snimanja traju tokom noći do sitnih jutarnjih časova. Nametljivo i skoro ukleto prisustvo Joko Ono žestoko je ugrožavalo prvobitni koncept projekta „četiri momka se vraćaju korjenima”. Lindzi Hog je melanholični osećaj gradio pomoću krupnih kadrova lica Bitlsa koja su prečesto izgledala ravnodušno i odsutno.

Posthumno, Pusti! (distributerski prevod u SFRJ) je depresivan, nihilistički i samoobjašnjavajući

kraj jedne dekade i jedne karijere.

Posljednji koncert Bitlsa je bio tajanstveno i efektno zatvaranje kruga uspješne karijere koja je postavila nove standarde. Popularna muzika je evoluirala u sveprožimajući samosvjesni fenomen

gde je puka zabava najmanje bitan nivo.

Pred rok muzikom su se otvorila dva puta. Prvi je (katolički) povratak autentičnosti i korjenima (Dilan, Stounsi, Bitlsi), dok je drugi eskapistički i radikalni odlazak u progresivni rok (Hendriks,

Majls Dejvis, King Crimson, Captain Beefheart).

ALI, enter Piter Džekson, enter Gil Martin. Prvi je od Lindzi-Hogovog materijala stvorio remasterovano rebrendiranje kraja Bitlsa u TV seriji koju očekujemo 25. novembra, dok je sin Džordža Martina napravio još jedan sonični trijumf dodajući još slasti i masti na prokazanu

produkciju Fila Spektora. Na kraju smo dobili dokaz o najpoznatijem drugarstvu na svijetu, potpuno promenjeni žanr za koji je i sam Mekartni rekao da mu je ovaj projekat promijenio mišljenje o kraju sopstvenog benda. A u audio smislu, skoro 60 pjesama u sklopu i originalni album koji i poslije ciničnog odbacivanja od pravih fanova, ipak ima šarma i srceparajućih preokreta. Od noviteta tu je radni miks Glina Džonsa koji ima svoj birokratski i tehnokratski šmek, ali i more novih-starih mikseva i proba, kao onaj fatalistički tejk 19, pesme „Long and Winding Road” gdje Pol pjeva da je ona uvijek znala koliko je pokušavao, umjesto uvriježenog da nikad nije znala... što samo doprinosi suštoj melanholiji i tragici zaljubljivanja. Obratiti pažnju na džem sešne, rane verzije pjesama koje

će završiti na Abbey Road ili na budućim solo albumima. Kao i poslijednji, i ovaj album je bio trijumf Pola Mekartnija. Lenon je u tom trenutku već imao tri intrigantna, ali nekomunikativna albuma avangardne muzike, snimljena sa Joko Ono. Godina 1969. je bila otrježnjujuća godina mučnog i naglog prestanka psihodeličnog sna šezdesetih. Duge kose više nisu bile znak slobode i pobune, već obilježje mita u sutonu.

Rok je izgubio status najvažnije ideologije mladih koja je shvatila da ne može temeljno da mijenja svijet. Krajem šezdesetih, rokenrol je bio vitalan i neposredan način izražavanja (čiste iluzije da su promene moguće) koji je nestao u žrvnju pop kulture. „Životni ciklus” ovog tipa, antropolog Franz Boa opisuje riječima: „Reklo bi se da su mitološki univerzumi određeni da budu pretvoreni u prah, čim su oblikovani kako bi se iz njihovih ostataka rodili novi univerzumi”.

(citymag)

(gornji tekst je objavljen u časopisu City Magazine, broj 208. autor Aleksandar S. Janković)