Holivudske šifre. Mali, grubi film koji je označio početak prodora mladih francuskih filmskih stvaralaca.
Film sa originalnim naslovom “À bout de souffle”, kodas poznat pod naslovom “Do poslijednjeg daha”, snimljen je 1960. godine. Glavne uloge Jean-Paul Belmondo i Jean Seberg, scenarij Francois Traffaut i Jean-Luc Godard, režiser Jean-Luc Godard.
“Ja sam zapravo svinja. Ali šta god? Mora tako biti. Moooora biti!” Michel Plackard je gangster koji može dobro prosuditi sam sebe. Nakon što je pucao u policajca nakon pijanke i vožnje u ukradenom automobilu, Michel se vozi do Pariza, gdje upoznaje američku studenticu Patriciju, koja prodaje novine. Njih dvoje se zaljubljuju i imaju seks.
Oni razgovaraju o knjigama i filmovima. Policija im ulazi u trag. Inspektor vrši pritisak na Patriciju. Patricia i Michel provode noć zajedno, u stanu jednog prijatelja, a on želi da pobjegne sa jednom isporukom novca. Patricia obavještava policiju, a Michel biva upucan na ulici. Patricia gleda njegovu smrt.
Njegove posljednje riječi su: „Zaista mi se gadiš.“ Jedan od legendarnih prvih filmova u kinu, koji tvrdi da način na koji se priča ispriča, može biti važniji od same priče, esecijalno kod prodora mladih francuskih filmskih stvaralaca kasnih 1950-ih.
To je mali, grubi film, snimljen je u roku od mjesec dana, uz budžet od samo 90 000 dolara, sazdann iz motiva i kodova holivudskih B-slika 40-ih i 50-ih godina. Jean-Luc Godard je napisao scenarij na osnovu ideje svog bivšeg kolege, filmskog kritičara Francoisa Truffauta, pronašao je dvoje karizmatičnih glavnih glumaca, Jean-Paula Belmonda i Jean Seberg, a zatim su zajedno izašli na ulice Pariza.
Od prvog trenutka „Out of Breath“, “Do posijed njeg daha”, karakterizira volja za stilom filmske forme, što svoje narativne i kreativne modele svodi na apstrakciju. Radi se o rasvjetljavanju stvari iz drugog ugla. Godard i njegov snimatelj Raoul Coutard snimaju klimu pariških ulica direktno ručnom foto kamerom. Ponekad prate svoje glumce u invalidskim kolicima, ponekad nagnu sliku.
Prihvaćaju da prolaznici znatiželjno gledaju u sliku.
Suvišne, beznačajne stvari izrezuju se iz snimljenog, što uzrokuje preskoke slike, (Jump Cuts) koji naglo skraćuju radnju i istovremeno zbijaju. Pojavljuje se novi ritam slike.
Gluma glumaca je kultna. Jean-Paul Belmondo, ulični mačak isprebijanog lica, prikazuje beskrupuloznost prigradskog gangstera u odijelu i šeširu, koji puši jednu za drugom i palcem prelazi preko usta. Kratka frizura Jean Seberg pretvara u psihotičnu nimfu, u Capri pantalonama i džemperu na pruge, simpatična i hladna u isto vrijeme.
Kad joj se stvari previše približe, ona bira svoju stranu. I prelazi palcem preko usta.
Belmondo i Seberg postali su nakon ovog filma postali ikone poster kulture. Film ni sa današnjeg aspekta nije toliko ostario. Danas se u njegovim stilskim sredstvima ogleda previše u težnji za formalnim inovacijama.
Kult je opstao. I dalje je spontan i nepogrješiv.
(ksta)
Smail Špago
(NovaSloboda.ba)
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen