Negdje odmah nakon dolaska
Austrougarske u Mostar doseljava Julius Thonhauser, apotekar iz
mjesta Szentendre (Sent Andrea) nedaleko Pešte i ubrzo, 1879. g.
otvara apoteku pomalo ugostiteljskog naziva „Kod carskog orla“, a
koja bijaše smještena na Glavnoj ulici, između današnjeg Narodnog
pozorišta i Vučijakovića džamije, na Šehitlucima. Vremenom
Julius stječe ugled i visok položaj, te ga redovito počinju birati
u Gradsko vijeće, a usto je jedan od začetnika ideje izgradnje
staračkog doma. Posao mu dobro krenu, pa Thonhauser uskoro otvara
novu apoteku u vlastitoj novoizgrađenoj zgradi na Mejdanu. To je ona
zgrada na istočnom dijelu Mejdana, odmah uz zgradu Vojne pošte.
Otvara i tvornicu soda vode pa dovodi i svoga brata Gyulu (Đula,
Georg, Đuro). Gyula je bio trgovac i prvi je u Mostaru počeo s
prodajom bicikala, marke Styria. No, mlađi braco ne bijaše baš
toliko vičan trgovini kao stariji i posao mu nije cvjetao, pa ubrzo
pada pod stečaj. Nalazi izlaz u samoubojstvu dana 7. decembra 1898.
g. Sahraniše ga u mostarskom Novom groblju (odmah kraj današnjeg
Gradskog bazena).
I baš kao da je taj događaj, Bogu nemio, pokrenuo lanac nesreća. Uskoro Julius nenadano umire na Rijeci, gdje na povratku kući iz Beča naglo oboli. Njegova supruga, Vinčenca r. Matulić, proda apoteku još jednom doseljeniku iz Češke – Venzelu Mikanu.
Poslije nekog vremena Thonhauserovu zgradu na Mejdanu otkupljuje trgovac Konforti i useljava sa svojom obitelji. Imao je ženu i kćerku jedinicu, koja se jednog dana poskliznu na stepenicama svoga doma, te uskoro nakon toga od zadobivenih povreda predade Bogu dušu.
Nakon Konfortijevih u zgradu useljava neka udovica s kojom je živio njen sin jedinac. Jednom prigodom je, nakon nestanka struje u kući, sin pokušao popraviti nastali kvar, ali ga strujni udar usmrti.
Godine 1944. u kuću useljava obitelj Andrije Krajine, nakon što je uslijed bombardiranja bio srušen njihov dotadašnji stan. Andrijin sin jedinac (opet je riječ o jedincu) Dane, zvan Tarač, ode 5. juna 1947. g. na kupanje na Neretvu. Okladio se s društvom da će s Titovog mosta skočiti u Neretvu. Uspio je skočiti, no ne pođe mu ruci pokupiti novac zarađen od oklade – utopio se.
I baš kao da je taj događaj, Bogu nemio, pokrenuo lanac nesreća. Uskoro Julius nenadano umire na Rijeci, gdje na povratku kući iz Beča naglo oboli. Njegova supruga, Vinčenca r. Matulić, proda apoteku još jednom doseljeniku iz Češke – Venzelu Mikanu.
Poslije nekog vremena Thonhauserovu zgradu na Mejdanu otkupljuje trgovac Konforti i useljava sa svojom obitelji. Imao je ženu i kćerku jedinicu, koja se jednog dana poskliznu na stepenicama svoga doma, te uskoro nakon toga od zadobivenih povreda predade Bogu dušu.
Nakon Konfortijevih u zgradu useljava neka udovica s kojom je živio njen sin jedinac. Jednom prigodom je, nakon nestanka struje u kući, sin pokušao popraviti nastali kvar, ali ga strujni udar usmrti.
Godine 1944. u kuću useljava obitelj Andrije Krajine, nakon što je uslijed bombardiranja bio srušen njihov dotadašnji stan. Andrijin sin jedinac (opet je riječ o jedincu) Dane, zvan Tarač, ode 5. juna 1947. g. na kupanje na Neretvu. Okladio se s društvom da će s Titovog mosta skočiti u Neretvu. Uspio je skočiti, no ne pođe mu ruci pokupiti novac zarađen od oklade – utopio se.
Fotografija: Thonhauserova zgrada
(lijevo) i Vojna pošta na Mejdanu (desno), 1900-ih
(Tibor/cidom)
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen