Woodstock – 50 godina poslije

2019.

1969.

(Tekst koji slijedi sam preveo iz američkog časopisa MensMagazine i izvorno ga objavlo u augustu 2009. godine na forumu klix.ba, povodom 40 godina Woodstocka, pod nickname: kmosst, te prenio na blog: spagosmail.blogger.ba 31. jula 2009. godine)

Najveći parti na svijetu

Katarzički spektakl od sreće i blata, moralno čišćenje i uzdizanje iznad tjelesnih i duševnih strasti i prljavštine. Duh Woodstocka je i nakon 50 godina još uvijek među nama.

Tri dana mira i muzike

Vjerovatno ne postoji ni jedan vikend u pokretu šezdesetih koji je tako sveobuhvatno analiziran istrazivan i komentiran, kao što je na tadasnjim plakatima za najavu ovog spektakla pisalo “ Tri dana za mir i muziku”, koji je održan od 15. do 17. Augusta 1969. godine, nekoliko desetina kilometara sjeverno od New Yorka, na jednoj ledini koja je pripadala farmeru Maxu Yasguru, a čiji odjeci tako daleko i tako dugo preko pozornice odjekuju i dan danas.

Woodstock je mit koji živi.

Woodstock je prema perspektivama, idili i prodornosti bio ustvari antiamerički pokret ili patriotski ritual, prekid tradicije, oživljananje duhovnosti hipi pokreta tako da i sami najeminentniji zahtjevi u pogledu Woodstoka ne mogu nikad biti umireni. Woodstock nije samo supermetafora šezdesetih, to je takodjer jedno stremljenje ka duhu koji je iz njega proistekao.
Šta se na Woodstocku stvarno dešavalo? Kao prvo, to je bila promocija i prodor avangarde u estetskom i tehničkom smislu toga vremena. Na ovome Open-air festivalu su se prestavili najjači muzički akteri toga vremena: od Janis Joplin, Creedence Clearwater Revival do za to vrijeme tajnog aduta Carlosa Santane. Tehnika pozornice, rasvjeta bili su na tada najnovijem nivou. Na Woodstocku su bili po prvi put predstavljeni prenosni dualni sistemi ozvučenja, te” Woodstock okretna pozornica” (koja uzgred rečeno, tada nije dobro funkcionisala), a predstavljeni lightshow je uspostavio mjerila na ovom planu za jedan duži period nakon Woodstocka.
Woodstock je od samog početka bio TV dogadjaj koji je direktno prenošen putem malih ekrana.
Jedan od najvećih dobitnika ovog festivala, u ovim selektivnim sjećanjima je svakako bio i Jimmy Hendrix. A tu su pored navedenih Joplin, Hendrix, Santana i CCR, bila još imena poput: Joan Baez, Canned Heat, Ten Years After, Iron Butterfly, Blood, Sweat & Tears, Jefferson Airplane, The Who, Ravi Shankar, Melanie, Crosby, Stills, Nash & Young, Sha Na Na…
“Ali nista od svih muzičkih dogadjanja na Woodstocku nije tako duboko ostalo u sjecanju kao prisustvo publike” može se i dan danas čuti iz mnogobrojnih kritičkih osvrta na ove događaje, bilo je prisutno preko 500.000 gledalaca.
Multimedijalni Woodstock je bio ogledalo u kome su se ogledavale čitave sezdesete. Čitava jedna generacija se ogledala u prepoznavala u tome: ljudi u sreci i blatu.

Raj i pakao

Blato. Šta bi bio Woodstock bez blata. Jedan pretjerano dugi rok koncert moguće, ali nikad tako katarzički spektakl bez izazova ovoga elementa, bez blata.

“No rain! No rain!” (“Nećemo kišu, nećemo kišu”) urlala je masa prema crnim oblacima koji su se nadvijali. A onda se sve prolomilo.

“Gimme an F!” – “FFFFF” (“Dajte mi jedno F” – “FFFFFFF”)
“Gimme a U!” – “UUUUU” (“Dajte mi jedno U!” – „UUUUUUU“)
“Gimme a C!” – “CCCCC” (“Dajte mi jedno C” – “CCCCCCC”)
“Gimme a K!” –“KKKKK” (“Dajte mi jedno K” – “KKKKKKK”)
„What’s that spell“ – „FUUUUCK“ („Šta smo rekli“ – „JEBEEEEENO“)

Već prvog festivalskog dana je Countri Joe Mc Donald ovo izveo, kao i slogan “Make Love Not War”, slovo po slovo, (“Vodimo ljubav, ne rat”), kao protest protiv rata u Vijetnamu koji je upravo toga vremena bjesnio.
Tek borbe u blatu, nakon jake kiše, pokazali su Woodstock generaciju u punom svijetlu, mlade ljude kako se guraju po blatu, koje neodoljivo podsjeća na govna, mlade djevojke, potpuno gole, onako kako ih je bog stvorio, na putu na kupanje u obližnjem jezeru. Sve su ovo antipuritanske scene i scene antikulture, koje su snimile mnogobrojne prisutne kamere. I začuđujuce: ništa se nije desilo. Svijet nije propao, sudbina se nije nikom osvetila. Nebo je sijevalo munjama, a djeca cvijeća su blato na zamlji pretvarali u prljavi raj. Flert sa nacionalnim problematičnim stanjem pripada Woodstocku jednako kao i korištenje halucinogenih droga – I stvarno senator Rockfeller je to područje proglasio kratkotrajno za “disaster” područje. Metafora rata i katastrofe je ipak bila u pozadini dešavanja, važniji je bio osjećaj zajedništva mase.
Woodstock nije uspio da stvori raj na zemlji, ali je budućoj svakodnevnici i festivalskom folkloru dao odlučujuce impulse. Ponekad je to bila i utopija da se ideja nakon njene realizacije više ne prepoznaje, ali djeluje, uprkos svemu.

I uvjek, tamo gdje stoji jedan kiosk, koji prodaje makar i prženi krompir, i iz kojega drma glasna rok muzika, to je znak da je Woodstock još uvjek sa nama.

(Tekst sam preveo iz američkog časopisa MensMagazine i izvorno ga objavlo u augustu 2009. godine na forumu klix.ba, povodom 40 godina Woodstocka, pod nickname: kmosst, te prenio na blog: spagosmail.blogger.ba 31. jula 2009. godine)

(spagos)