Pola vijeka ponavljenih poniženja, više je nego očigledno, otvorile su oči engleskoj reprezentaciji. „Three Lions“, pod vođstvom Roya Hodgsona, provodi jedan nimalo spektakularan kurs, trener gradi ekipu „bezimenih“. Test utakmica protiv Njemačke treba dati odgovore o tome, dokle su Englezi dospjeli u reformi njihove reprezentacije?
Jedna je to velika drama, kroz koju je prolazio engleski nacionalni tim u bezbroj primjera. Već pola vijeka matica svjetskog fudbala je obavijena velom prokletstva Wembleya. Od onog kontroverznog gola, čini se da Three Lions nikada više nisu postali ono što su nekada bili.
Gol Geoffa Hursta, za 3:2 u finalu Svjetskog prvenstva 1966. godina na Wembleyu, označio je i vrhunac, ali i prekretnicu u istoriji nacije. Trijumfom na domaćem Svjetskom prvenstvu za Englesku je bez presedana počeo pad, praćen sa pehovima, lošom srećom, bezbrojnim nezgodama, na turnirima koji su slijedili u kasnijih pola vijeka.
Dvije godine nakon „Wembley-gola“ pad je počeo porazom protiv reprezentacije Jugoslavije u polufinalu Evropskog prvenstva 1968. godine, golom na samom kraju utakmica.
Na SP 1970. godine vođstvo od 2:0 protiv Njemačke je proigrano, na kraju su izgubili sa 2:3 i bili izbačeni iz daljeg takmičenja.
Na EP 1972. godine, na svom Wembleyu, izgubili od Njemačke, po prvi put na svom terenu, i opet bili izbačeni.
Nakon toga nisu se ni plasirali na SP u Njemačkoj 1974. godine, jer nisu prošli grupu, isto kao i za EP 1976. godine.
Iza toga nisu se plasirali ni na SP 1978. godine u Argentini.
Na EP 1980. godine su se plasirali, ali su ispali još u grupnoj fazi prvenstva.
Dvije godine kasnije, na SP 1982. godine u Španiji, nakon grupne faze ponovo su se sastali sa Njemačkom, i ponovo poraženi, i ponovo izbačeni iz daljeg takmičenja.
U kvalifikacijama za EP 1984. godine izgubili su od Danske, pa nisu ni došli u završnicu.
Na SP 1986. godine zadesio ih je Maradonin gol stoljeća i „božija ruka“, što je bilo previše.
Dvije godine kasnije na Evropskom prvenstvu 1988. godine, izgubili su sve tri utakmice u grupnoj fazi, između ostalih i protiv susjedne Irske, po prvi put nakon 40 godina.
Na SP u Italiji 1990. godine dogurali su do polufinala, gdje su izbačeni nakon izvođenja jedanaesteraca, a protiv koga bi drugo, nego protiv Njemačke.
Dvije godine kasnije na EP 1992. godine, ispali su nakon grupne faze, kada nisu zabilježili ni jednu pobjedu.
U kvalifikacijama za SP 1994. godine ispali su od fudbalske „supersile“ Norveške. Nakon toga, slijedilo je 1996. godine ponovo EP kod kuće, ali ponovno ispadanje na penale, i kakva sudbina, ponovo protiv Njemačke.
Na SP 1998. godine ispadaju ponovo na penale, ali ovog puta srećom, protiv Argentine.
Dvije godine kasnije na EP, kraj im je bio već u grupnoj fazi. 2002. godine ispadaju u osmini finala. 2004. i 2006 godine, da ne opisujemo detaljno o kome se takmičenju radi, bilo je ispadanje u četvrtfinalu, oba puta protiv Portugala. A uz to jednom na penale, nakon već legendarnog pokliznuća do tada neprikosnovenog Davida Backhama.
Na EP 2008. nisu se ni plasirali.
Slijedi SP 2010. godine i ispadanje u osmini finala protiv Njemačke. Na toj utakmici, sudije nisu priznale jedan čisti gol Lamparda.
Dvije godine kasnije, na EP 2012. slijedi ispadanje, ponovo na penale, ovog puta protiv Italije.
I, konačno 2014. godina. Sramota iz Belo Horizontea u Brazilu, ispadanje iz grupne faze nakon poraza od Costa Rice.
To je ujedno bio kraj jedne „zlatne generacije“. Frank Lampard i Steven Gerrard najavili su oproštaj od reprezentacije još dvije godine prije SP u Brazilu. Ostao je još Wayne Rooney. A da li će on ove godine uopšte moći pomoći na EP, da se savlada jedno nesvakidašnje prokletsvo? Trenutno trener Roy Hogson računa na mlađe, manje opterećene alternative, koje Rooneyu blokiraju put na završnicu EP.
Engleska reprezentacija, čini se, konačno se oslobodila tereta koji ju je pristiskao sve ove godine. Ekipa je oslobođena tereta velikih zvijezda i pritiska, i konačno želi da postigne nešto veliko. Osim već oronulog Rooneya, ekipa koja će se u subotu veče sastati sa Njemačkom, nema više velikih imena.
Ali, zato ima čitav niz bezbrižnih, svježih lica. Jamie Vardy, senzacionalni vođa Liecester Cityja i zvijezda Premier lige. Ili, Harry Kane, najbolji strijelac, koji igra za Tottenham Hotspur. Ili, njegove kolege iz tima, Dele Alli (19) i Eric Dier (22). Uz njih, napadač Danny Welbeck, Daniel Sturridge i trenutno povrijeđeni Rahim Sterling.
Na papiru ovo izgleda sasvim solidno, kaže Hodgson , koji je na udaru mnogih kritičara nakon blamaže u Brazilu i koji mu još ništa nisu oprostili. Suverenost tokom kvalifikacija donijelo je malo plime, i Hodgson trenutno uživa nešto, što bi se moglo nazvati, kao kultni status na Ostrvu.
On je ,prije svega, pokazao navijačima da moraju shvatati stvarnost, da njihova repezentacija već dekadama ne spada u uži krug velikih fudbalskih sila, i pored povremenih uspjeha timova u evropskim kupovima.
Hodgson je tako, za razliku od Fabia Capella, najskupljeg trenera svih vremena, izabrao jedan sasvim drugačiji put. Malo nespektakularnija, ali zato homogena i smirena ekipa, želi se pozabaviti avanturom zvanom EP, koja počinje za nekoliko sedmica.
Za mnoge igrače će ovo biti prvi veliki turnir. U tome leži i velika opasnost. Niko ne zna kako će ova trupa reagovati na ekstremno veliko opterećenje. Da li će se, i na koji način pronaći, nakon sedmica zajedničkog boravka. Da li će se moći pokazati protiv velikih sa kontinenta, u slučaju prolaska grupne faze? Prednosti u napadu su nepovoljnije u odnosu na nedostake u odbrani. Očekuje se da će tu biti najveći problem za Hodgsona. U svakom slučaju, ekipa će biti oslobođena bespotrene pratnje, u vidu supruga i djevojaka, itd. A bulevarska štampa će imati priliku da uzvještava, ili o relativno krhkoj trupi, ili o slavnom pobjedama?
„Istorija engleskog fudbala je priča o enormnom suverenitetu, koji je propao zbog gluposti, kratkovidnosti, samozadovoljstva i beskrajne samoobmane“, napisao je Brian Glanville, glavni kritičar engleskog fudbala.
To je bilo nekoliko sati nakon navodne prekretnice u istoriji engleskog fudbala. Wembley je tada oskrnavljen, jednog sivog novembarskog dana 1953. godine, kada su Mađari uništili nepobjedivost tima Engleske, u utakmici u kojoj je na kraju stajao rezultat 3:6. Od tada, Englski tim pokušava da se priključi modernom fudbalu.
Trijumf na SP 1966. godine bio je samo bljesak. A to je odavno već postalo svakome jasno.
(izvor:web)
Smail Špago
(Novasloboda.ba)
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen