“Tortom u lice”
to funkcioniše uvijek da se neko natjera na smijeh. Važno je da na torti ima
što više šlaga. Pred otvaranje jednog festivala crno-bijelih, nijemih filmova
sa Stanom Laurelom i Oliverom Hardyjem u Berlinu, bilo je mnogo torti na samom
ulazu u kino. I baš sa puno šlaga. Funkcioniralo je više nego odlično. Bilo je mnogo dobrovoljaca, kojima nije
trebalo dva puta ponoviti šta treba raditi. A bilo je i onih, koji su
“dobrovoljno” uvučeni u makljažu tortama. Za čas se stvorila atmosfera kao u
najboljim burleskama nijemog filma iz tridesetih godina prošlog vijeka, koje su
decenijama nasmijavale gledaoce u kinima širom svijeta.
Kod nas su najveću
popularnost Debeli i Mršavi imali u šezdesetim i sedamdesetim godinama prošlog
vijeka, pa i kasnije kroz repriziranje filmova na televiziji.
Bilo je to
vrijeme kad se čitavo kino sala smijalo naglas! Bilo je to vrijeme u kojem smo
se znali smijati!
Debeli i Mršavi,
ili Stanlio i Olio, kako smo ih mi zvali, spadaju u klasike nijemih filmova, i
borbi sa tortama.
Zbog toga je
festival filmova sa njima dvojicom u glavnim ulogama, i slobodna borba tortama na platou ispred kina, za mnoge bila
ostvarenje njihovog dječijeg sna. Sama borba, ali i posmatranje, od strane onih
koji se se odmakli na pristojnu razdaljinu, značila je oslobađanje psihe, pošto je označavala povredu
starog pravila iz kućnog reda i odgoja, da se sa hranom ne smije igrati. Borba
je trajala nekoliko minuta, prvo, što je brzo ponestalo municije, a drugo, što
su se svi učesnici u borbi zacenuli od smijeha, bokserskim žargonom rečeno,
bili su k.o.
Naravno, po starom
dobrom običaju, nakon borbe učesnici su sami očistili plato od otpadaka, a onda
je slijedilo tuširanje, presvlačenje, pa u miru, još jednom, smijeh tokom
gledanja filma.
(izvor:focus)
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen