Slika u prilogu je samo kompjuterska simulacija samoodrživih nebodera: lijevo i desno u sklopu projekta „In Vivo“ u Parizu, a u sredini Tao Zhu Yin Yuan toranj sa „Agora vrtovima“ u Tajpehu na Tajvanu.
Preko 200 metara Montparnasse neboder iz sedamdesetih godina kao centralni park sa visećim vrtovima i vlastitim snabdijevanjem energijom, kuće u nizu iz 19. stoljeća, kao osnova za zelene stambene nebodere, sve su to samo neke od vizija koje je ponudio arhitektonski biro Vincent Callebaut u okviru njihove studije „Paris Smartcity 2050“. Većina vizija su još samo mislene imenice. Sasvim drukčije stoji sa konkretnim projektima koji su u toku razmjene mišljenja između arhitektonskih dizajn biroa i naučnih istraživačkih laboratorija. „Reinventer Paris“, „Pariz ponovo otkriven“ je jedan, prije dvije godine lansirani projektni ciklus grada, koji se odnosi na 23 projekta za konkretne lokacije u gradu. U tome su posebno zastupljeni eko-neboderi.
U centru, koji je već postao tijesan i bez mogućnosti širenje, ostaje jedina mogućnost da se grad diže u vis, što izaziva skepsu gradskog stanovništva, obzirom na zahtjeve održavanja prirodnog okoliša. Kroz sve navedene projekte provlači se novi dizajn, kao kod prigradske željezničke stanice, u kojem se pojavljuju stambeni blokovi sa zelenilom na balkonima, fasadama i ravnim krovovima.
Inicijative su različite. Jedan od projekata je „Toranj bio-diverziteta“, koji obuhvata zgrade, do sada maksimalno visoke do 37 metara, a sada bivaju visoke i do 50 metara. Zamišljeno je da te zgrade budu bio-fabrike u središtu gradske zone. Preko zelene titan fasade i balkona sa sunačne strane proteže se mreža, na kojoj rastu sa gradom kompatibilne biljne vrste. Projekat sam po sebi nije revolucionaran, ali ipak doprinosi razvoju svijesti o zelenilu, u jednoj do sada prilično duboko izgrađenoj minerelno reljefnoj svijesti čovjeka. Pariz želi pustiti da počnu rasti korijeni nove svijesti.
Tehnički izazovniji je projekat „In Vivo“, koji je doduše tek u početnoj fazi, ali bi trebao postati eksponat za razgledavanje. Vegetacija ne raste slobodno na fasadi i prozorima, ali se provlači preko staklenih površina. Zasniva se na metodi „SymBio2“ zasnovanoj na integriranim mikroalgama. U suštini, glavna stvar je u tome, da mikroalge na fasadi stvaraju omotač oko zgrade, a ujedno su i fabrike bio-mase, koje koristi ugljen dioksid iz okoline. Fasada je otporna na vlagu i toplotu, a rastom algi stvara se toplota za grijanje. U istu svrhu, na nekim zgradama u okolini Pariza, već sada je ugrađen sistem „SymBio2“, kao pilot projekat.
I pored svih planiranih projekata, niko ne želi, niti može ugušiti Pariz u njegovom istorijskom sjaju.
(izvor:sdz)
Smail Špago
(novasloboda.ba)
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen